schilderijen en beelden
expositie: 28 januari t/m 7 maart 2015

Vittorio Roerade

Kunstenaar Vittorio Roerade (1962) wil zichzelf steeds opnieuw uitvinden. ‘Ik heb zoveel ideeën, het is vaak moeilijk kiezen.’ De laatste jaren werkte hij onder meer met epoxyhars, maar daar is hij inmiddels allergisch voor. ‘Erg jammer, ik was er best goed in en wilde nog zoveel doen met het materiaal.’ Inmiddels heeft hij zich opnieuw vol energie weer op de schilderkunst gestort: olieverf op doek. ‘Dat had ik al lang niet meer gedaan.’

Foto Piet Gispen

Roerade houdt van de rijkheid van de natuur -‘Wij zijn er volstrekt afhankelijk van’- en van vreemde combinaties. Dat zien we zowel in zijn beeldtaal als in zijn materiaalgebruik. Hoe vreemder de combinatie, hoe leuker hij het vindt. Hij schildert met garen, papier, poppenogen, knopen, haar en zelfs glitters. ‘Dat is misschien kitschspul maar ik houd van het glanseffect.’ Een van zijn favorieten is ‘Funny old world’ uit 2010, een enorm doek van 280x200 cm.

Epoxywerken, 50x40 cm. 2011

‘Lekker simpel en overzichtelijk’, zegt hij erover met een grijns. Simpel op het eerste gezicht misschien. Alleen al omdat het hier ‘enkel’ olieverf op linnen betreft. In het midden zien we een grote witte leegte. Tegen de rand aan ontdekken we een verlaten wereld. Er zijn wel wat figuren in geschilderd, maar ze lijken geen contact met elkaar te hebben. Er staan ook nog wat dorre bomen. Het gevoel van eenzaamheid overheerst. Roerade schildert vaak dicht op de rand. Soms laat hij het midden helemaal leeg. ‘Ik houd niet van centraal perspectief.’ Veel schilders ontkennen de rand van een doek. Roerade niet. ‘Voor mij speelt het leven zich aan de rand af.’ Roerade houdt van klassiek schilderen in combinatie met een gefantaseerde eigen wereld. In zijn atelier hangen plaatjes van onder meer Pieter Breughel en Jeroen Bosch. ‘Ik wil een miniatuurwereld kunnen maken waar je in kan verdwalen.’ In zijn serie ‘Artist in exile’ laat hij een menselijke figuur een onbekende wereld instappen. Het wezen heeft iets weg van een ruimtemannetje. Op zijn rug draagt hij een bouwwerk van vogelhuisjes. We zien hoe hij een been voor de ander zet.

Centraal: 'Purple Mindsong' (2011, acryl/doek, 150 x 130 cm) van Vittorio Roerade.

Roerade zet steeds weer een andere sfeer neer. Hij plaatst personages in de ruimte of creëert een omgeving waar alleen de suggestie van aanwezigheid wordt gewekt. Hij schilderde de kamer van Anne Frank in het Achterhuis en nog wat ruimtes, die verlaten lijken maar waar wel het een en ander zou kunnen gebeuren. Alles moet dynamisch zijn, vindt Roerade. Zelf zit hij ook niet stil. Zijn werk is een ode aan de rijkdom van de dingen. Dat er altijd beweging is, is niet voor niets. De kunstenaar: ‘De werkelijkheid zoals wij die ervaren is tijdelijk. Straks staat er iemand op en ontdekken we dat alles anders is dan we dachten.’

Jurriaan van Hall

Jurriaan van Hall (Heerlen, 1962) is schilder en beeldhouwer. Hij studeerde aan de Gerrit Rietveld Academie, de Rijksacademie in Amsterdam en aan het Royal College of Art in Londen. Hij was met Peter Klashorst en Bart Domburg oprichter van het roemruchte kunstenaarscollectief After Nature, dat begin jaren negentig voor veel ophef zorgde met hun spraakmakende schilderperformances. In losse toets en heftig kleurgebruik beleefden hun naakten, stillevens, zelfportretten en landschappen een enorme revival van de figuratieve schilderkunst, met exposities in Nederland maar ook in de Verenigde Staten.

Eigen foto

‘Of we nou de opening van de L.A. Art Fair naakt op klompen deden, of vroegtijdig van de KunstRai werden verwijderd wegens onzedelijk gedrag een onzer medewerkers, After Nature is vanaf het begin omstreden geweest’, verklaart Van Hall. Meestal betekende een optreden van After Nature verontwaardiging en ergernis, maar ook grote hilariteit en bewondering. ‘Al snel waren we de luis in de pels van de kunstwereld.’

‘Ik heb alles met een doorgaans blijde verwachting beleefd. Dit niet in de minste plaats door het vaak nomadische karakter van ons schildersbestaan. Wat mij fascineerde was dat alles en iedereen op onze weg gelijkwaardige aandacht kreeg in een geschilderd verslag van wat we beleefden. Hierdoor kon ik ongebreideld mensen bestuderen en in hun ogen drama’s of vreugdes vermoeden. Dat zijn de dingen die mij boeiden, hoe een schouder aan een romp zit of niet, hoe haar uit iemands hoofd groeit of niet, de liefde die je kunt voelen als je naar iemand kijkt, de verbazing over de speling der natuur. De verbijstering over je eigen kop, het valt soms niet mee. Het uiteenvallen van de groep viel min of meer samen met de geboorte van mijn eerste zoon Rinus. Ik begon te experimenteren met mediavormen als computer en video, waardoor ik op meerdere fronten een nieuwe start maakte. Dit resulteerde weer in schilderijen die beïnvloed waren door deze technieken. Wat bleef is de belangstelling voor mijn directe omgeving.’

Contemplation, hoogte 40 cm., 2013

Van Hall: ‘De mens is mijn onderwerp, omdat ik er zelf een ben. Het ligt dus dichtbij huis. Ik verbaas mij over zoiets fragiels als een mensenleven en wat het leven met een mens doet. Ik ben geïnteresseerd in extremen. Daar manifesteert het leven zich in optima forma, ze beheersen het schemergebied tussen leven en dood. Mijn werken zijn een aaneenschakeling van momenten en gebeurtenissen, die tezamen de neerslag van mijn leven vormen.’ Van Hall houdt van extremen en van de twilight zone tussen leven en dood, waar hij vindt dat het echte leven zich afspeelt. Zijn werken staan niet op zichzelf, maar zijn een aaneenrijging van momenten en gebeurtenissen uit zijn leven. Vanaf 2002 legt hij zich in toenemende mate toe op ruimtelijk werk, waarbij hij in brons, steen en polyester werkt. Hij realiseerde verschillende grote opdrachten voor de publieke ruimte, zoals een beeldengroep voor het Ministerie van Landbouw.

Ook ontwierp hij de driehonderd meter lange gevel van parkeergarage de Waag in Lelystad en recentelijk werd een groot beeld van zijn hand geplaatst bij Space Expo in Noordwijk, het ruimtevaartmuseum van ESA/ESTEC. In 1997 stelde Museum De Lakenhal in Leiden een overzichtstentoonstelling van zijn werk samen, waarbij een lijvige biografie over het werk en leven van de kunstenaar verscheen. Deze biografie werd bekroond als Best Verzorgde Kunstboek. In 2004 werd Jurriaan van Hall verkozen tot Kunstenaar van het Jaar.

Het beeld 'Fukushima mon amour' (gips; hoogte 110 cm.)
te midden van nieuw werk van Vittorio Roerade.